Training & toerusting

Heb je even? Afgelopen maand is er genoeg gebeurd: we waren veel weg van huis voor training, verdieping en ontmoeting. We nemen je graag mee in onze ontdekkingsreis. Dit keer het eerste deel van de afgelopen maand. We hebben genoeg te vertellen, dus zet een kop koffie of thee en ga er even lekker voor zitten om dit te lezen. 

450 woorden verder…

Om met de taalcursus te beginnen. Sinds november volgen we de taalcursus en de conclusie tot nu toe is: een nieuwe taal aanleren en eigen maken is een behoorlijk intensieve klus. Het vraagt veel tijd en vooral oefening (lees: herhaling) om woorden eigen te maken. Willeke las ergens dat je een nieuw woord 12 keer moet herhalen voordat het blijft hangen. Helaas… het kunstje om het woord 12 keer achter elkaar te herhalen werkt niet. Kennelijk moet er ook nog tijd tussen zitten.

Reken dus maar uit… Volgens onze taaldocente hebben we ongeveer 450 nieuwe woorden aangeleerd gekregen. En dat keer 12 herhalingsmomenten, laten we dus zeggen elke maand opnieuw alle woorden herhalen. Dan zouden we in april 2023 een flinke bruikbare woordenschat moeten hebben. Blijft u ons dus vooral volgen, zodat we dan volgend jaar een update kunnen geven hoe het met die 450 woorden staat.

Wat bedoelen ze nu eigenlijk?

Naast het aanleren van de woorden en de grammatica, moeten we ook de gebruiken en eventuele gebaren gaan begrijpen. En dat is misschien nog wel een grotere uitdaging. Die staan namelijk niet op papier of vermeld in het woordenboek. Die culturele dingen moet je ontdekken uit de praktijk. Zo ontdekten we dus het volgende. Bij het antwoorden op een vraag, waarbij het antwoord ja moet zijn, zeg je ‘po’ (‘ja’) maar schud je ‘nee’ met je hoofd. Probeer het maar eens, zeg ja en schud nee… Dat valt niet helemaal mee he?! Wij begrepen er echt even helemaal niets van. We waren juist heel trots dat we het woord ‘po’ herkenden en dachten te begrijpen. Totdat de tegenpartij driftig nee stond te schudden. Dan ga je dus over zo’n heel simpel woordje opeens heel erg twijfelen.

Nog amper verwerkt dat je ‘ja’ zegt maar ‘nee’ doet. Stuiten we op de volgende complexiteit: namelijk de uitgedrukte waarde van geld. Hierover hebben we tijdens onze taalles wel wat uitleg gekregen, maar helemaal begrijpen deden en doen we het nog niet. Het zit ongeveer zo… tot 2011 was de waarde van de bankbiljetten oplopend van 1000 Lek naar 10.000 lek. Best veel nullen dus. Dat werd te ingewikkeld vond men, hebben we ons laten vertellen, het moest anders. Dus met de komst van de nieuwe biljetten (op internet lees ik dat in 2011 de nieuwe biljetten zijn ingevoerd en die werden afgestemd op de euro bedragen) hebben ze overal één 0 verwijderd. Maar…nu komt het ingewikkelde van alles. Als je op de markt bent en je vraagt wat de prijs is van de groenten die je wilt kopen dan spreken ze nog steeds de oude waarde uit. Bijvoorbeeld; ‘het kost 10.000 Lek’ dat betekent naar de huidige wisselkoers dat dat je groente ongeveer 80 Euro zou kosten. Ze bedoelen dan dus 1.000 Lek = 8 Euro. Je moet dan zelf bedenken; ‘ze zeggen 10.000 maar ze bedoelen 1000’. In de supermarktjes zijn de geschreven prijzen wel volgens de huidige getallen en hoef je er geen 0 meer af te trekken. Tja… probeer dat maar eens te begrijpen.

Bovenstaande ontdekkingen deden we tijdens onze week in Albanië. Waarom we daar waren volgt in onze volgende blog. Eerst hebben we nog twee andere meerdaagse trainingen gehad die ook de moeite waard zijn om te vermelden.

Goed voorbereid op reis

Het begon half maart met een 3-daagse veiligheidstraining. In een prachtig klooster ergens in Overijssel werden we in 3 intensieve volgepropte dagen voorbereid op allerhande situaties die zich kunnen voordoen als je op reis bent. Ook juist in gebieden of op plekken waar hulp niet gelijk voor handen is. We leerden hoe je dan snel en levensreddend kan handelen, denk aan het stoppen van een heftige bloeding. Goed om te leren en te oefenen, eerlijk gezegd hopen we dat het daarbij blijft. 

De dagen werden afgewisseld met blokken praktijk die telkens onverwacht werden onderbroken met een -gelijkend aan een echte- oefensituatie. Super leerzaam, boeiend en vermoeiend, maar ook zeker leuk om met allemaal verschillende mensen aan het werk te zijn en bewust te worden van je eigen rol in allerhande situaties. We maakten een risico inventarisatie van het land waar je naar toe op ‘reis’ gaat.

Wist u bijvoorbeeld dat Albanië een land is waar aardbevingen voorkomen? Voor ons was het weggezakt dat ze in 2017 nog een flinke beving hebben meegemaakt. Natuurlijk leerden we ook dat je eigen veiligheid altijd voorop moet gaan, voordat je een ander kunt helpen. Best lastig als je opeens in een rollenspel wordt gezet en je als ‘hulpverlener’ graag gelijk wilt helpen. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Met veel nieuwe indrukken keerden we huiswaarts. Waar we concludeerden dat we nog wat huiswerk te doen hebben. Denk aan het aanschaffen van eerste hulp materialen, maar ook het in kaart brengen van verschillende medische zorg/specialisten en bijbehorende contactgegevens in Albanië. Niet geheel onbelangrijk, we ‘moeten’ nog wat telefoonnummers uit ons hoofd leren. Want tja… een mobiel kan uitvallen en hoe bereik je dan mensen die belangrijk voor je zijn?

Stilte en verdieping

Na een paar dagen thuis pakten we opnieuw onze koffers, deze keer voor een aantal dagen geestelijk bezinning en verdieping. We werden bewust even helemaal in een andere setting geplaatst, zonder afleiding van thuis en alles wat daarbij hoort. Om echt even de diepte in te gaan en na te denken over de rol van ons persoonlijk geloof gedurende ons leven. Tijdens de stilte wandeling kreeg je de optie om na te denken over Psalm 62. Wat een bemoediging om daar te lezen dat David rust zoekt bij God en ervaart dat Hij een rots en redding is, waardoor hij niet zal wankelen. David roept op: ‘vertrouw op God, ten alle tijden, stort uw hart uit bij Hem’. Die woorden nemen we mee.

Ook tekende ieder zijn levenslijn met daarin de belangrijkste hoogte- en dieptepunten, waarbij je ook na moest denken op welke manier het geloof hierin een rol heeft gespeeld. Tijdens een Emmaüs wandeling (twee aan twee) deelden we hier wat over met elkaar. En mochten we even in elkaars hart kijken. Heel waardevol!

Een boeiende film over het leven van Jo Fraser, zendeling begin 1900 in de binnenlanden van China, bepaalde ons bij de urgentie

van biddende mensen om het werk heen. Soms voelt de oproep om mee te bidden wat ‘gemakkelijk’. Maar het gebed heeft zo’n enorm grote waarde. Wij zien in ons eigen leven zo duidelijk hoe goed het is dat we in gebed alles mogen delen met God onze Vader. Hoe dat op sommige momenten rust geeft en op andere momenten weer een ‘deur’ opent voor een situatie die wij zelf niet goed overzagen. Van harte bevelen we het aan om te bidden voor Albanië, de christenen daar maar ook juist de mensen die nog geen aansluiting hebben bij een christelijke gemeente. En zoek gerust eens op wie Jo Fraser was.

Gedurende deze dagen werden we op vaste moment geacht aanwezig te zijn bij getijde gebeden. Bijzonder om mee te maken en te zien hoe je alle dagelijkse bezigheden even bewust loslaat om een kort moment de stilte en rust op te zoeken en je te richten op een tekst uit de bijbel en te luisteren naar een lied. Tot rust gekomen keerden we weer naar huis.