Waarom bidden met VIA?
Maandagavond kwamen we weer online bij elkaar om te bidden.
Verwachtingsvol bidden, wat een rijkdom dat we dat in vrijheid kunnen doen met elkaar. We waren met een klein groepje, slechts 7 mensen, maar wat een kracht gaat er uit van samen bidden!
Als je er niet bij was, dan moet ik, Gerdien, toch even zeggen dat je echt iets gemist hebt. Het bijzondere van deze gebedsbijeenkomsten is, dat je meer specifieke dingen hoort over het werk van Johan en Willeke. Dingen waar zij tegenaan lopen in hun werk. Hoe de stempel van het communisme, nu jaren later, nog steeds op de mensen en hun gedachtegang drukt. Hoe eerwraak nog steeds een complex en actueel thema is in Albanië.
We hoorden ook van het koude weer wat oprukt en wat het leven op straat nog natter en zwaarder maakt. Huizen waar de wind dwars doorheen waait, vocht wat niet meer weg gaat… Armoede, zo zichtbaar aanwezig in het straatbeeld. Maar ook dankbaarheid, voor het kunnen uitdelen van bijvoorbeeld voedselpakketten. Dankbaarheid voor een geslaagde conferentie, waar gretig geluisterd werd naar een uitleg over omgaan met conflicten. Dankbaarheid voor mensen en organisaties die omzien naar elkaar. Naast de verhalen, zien we op deze avond ook unieke foto’s van het leven in Albanië.
Zo komt het contrast tussen arm en rijk nog sterker binnen als ik kijk naar de foto van een luxe shoppinghal naast de foto van een oude man die over de container heen hangt, op zoek naar iets bruikbaars om te verkopen. Of een groep mensen met een glimlach op het gezicht in een kring bij elkaar, samen in gesprek. Je voelt de verbinding.
En misschien komt het omdat ik haar tante ben, maar dan kijk ik met een brok in mijn keel naar een prachtige foto van Julia, in een dekentje gewikkeld. Gedragen door een voorganger met een vriendelijk gezicht en krachtige armen gericht naar omhoog: “Welkom in ons midden Julia, Heer, zegen haar!”
Zo wordt het werk wat God ooit begon, weer zo voelbaar en zichtbaar voor mij. Hoe mooi zou het zijn als u/jij daar een volgende keer ook bij kan zijn. Dat we samen horen en zien, dat Gods werk door gaat, dwars door de kou, ellende, armoede, problemen en soms gebrekkige en ingewikkelde communicatie heen. Hij is beschikbaar voor iedereen. Niet alleen in Albanië, maar ook voor ons hier, op de plek waar wij wonen en werken.
We sluiten de avond af met een lied of wens: “Ik wens jou een dak boven je hoofd, dat je huis een thuis mag zijn, een tafel vol met brood…” Voor ons zo vanzelfsprekend, maar voor zo veel mensen niet. Laten wij dan vooral delen van wat we hebben. Niet alleen in spullen, maar vooral ook door de mensen om je heen te zien, te troosten en te verwarmen. Zegen en bid met en voor elkaar, want dat verwarmd pas echt.
Hopelijk haakt u/jij 29 januari weer bij ons aan. Zodat we samen mogen delen van de rijkdom die God ons geef!