Op de valreep een blog uit Monster
Wat vliegen de dagen… herkent u dat? Terwijl ik de laatste schilderklusjes aan het doen was, bleef maar in mij opkomen dat er nog een blog uit moest. Ideaal om tijdens het schilderen alvast een blog te schrijven, in gedachten uiteraard. Terwijl ik me in allerlei ongelukkige standjes wurm om zo strak mogelijk te schilderen, buitelen gedachten en onderwerpen door mijn hoofd. Laat ik maar beginnen vanaf de laatste blog.
Voorbereiding op de verhuizing
Toen schreef ik al dat er ontzettend veel administratieve rompslomp te doen was, daar lijkt nu langzaamaan een einde aan te komen. Alle aanvragen, verzoeken en kopieën zijn gemaakt of de deur uit. Nu is het wachten op alles wat we ondertekend of bestempeld retour moeten krijgen.
Ondertussen staat er ook een datum gepland waarop de verhuizers ons huis leeg komen halen. Tot vandaag dacht ik: ‘Dat gaat goed komen!’ Maar nu de tijd steeds meer begint te dringen bekruipt me heel soms stiekem de vraag: ‘Gaat het echt goed komen? Redden we het om voor die tijd alles gesorteerd te hebben en klaar te zetten voor het grote transport?’ Wat is het dan heerlijk dat er spontaan een berichtje binnenkomt: ‘Morgenochtend 9-13uur heb ik tijd, wat kan ik doen?’. Dat zijn, met eerbied gesproken, de kleine knipogen van ‘Boven’.
Een flinke stapel verhuisdozen staat onhandig geparkeerd in de gang, te wachten om gevuld te worden. Voor de kinderen zijn er ‘eigen dozen’ die ze mogen beschilderen of inkleuren. Enthousiast zijn ze eraan begonnen. Ik ben benieuwd of het vullen en sorteren van hun speelgoed ook met zoveel enthousiasme zal gaan. Mirjam bidt tegenwoordig bijna elke avond: ‘of ook haar eigen bed mee kan naar Albanië’.
De zin om te gaan verhuizen is er wel. Sinds Abel het huis heeft gezien in Albanië, roept hij naar zijn vriendjes op school dat ze allemaal wel een keer mogen komen logeren. Dat belooft dus een hoop bezoekers!
Verschillende ontmoetingen
Afgelopen maand waren we een kleine week in Albanië voor een retraite en bezinning. Deze reis was georganiseerd door de GZB. We ontmoeten daar onze GZB-collega’s vanuit heel Europa, dat was waardevol en verreikend. Evenals de verschillende ontmoetingen met nog een aantal deelgenoten gemeenten in Nederland. Ik realiseerde me dat deze verschillende deelgenoten eigenlijk een kleine weerspiegeling zijn van ons werk straks in Albanië. We crossen namelijk bijna heel Nederland door voor de 8 verschillende gemeenten. Elke ontmoeting verloopt weer op een geheel eigen en unieke manier. We leren keer op keer nieuwe mensen kennen en horen wat geloof en zending in hun kerk en gemeente betekent. Prachtig!
Toen we deze week voor de zoveelste keer aankondigden dat er oppas kwam, omdat papa en mama nog voor een laatste keer een afspraak hadden over Albanië, opperde Abel: ‘Zullen we niet gewoon morgen al naar Albanië verhuizen?’. En ja, eerlijk gezegd snappen we die vraag wel.
Voorbereiding op het afscheid
Want… wij kijken er ook echt naar uit om ons huis daar te gaan maken tot een thuis (en ons mooie welkomstbord naast de deur te hangen!). We zullen ons wegwijs moeten maken in een nieuwe straat, stad, land en cultuur. Eindelijk echt aan de slag gaan na zoveel voorbereiding!
Maar… tegelijk voelen we ook zo intens dat het afscheid nemen steeds dichterbij komt. Als je dat weer even voelt, wil je eigenlijk helemaal niet weg. We slingeren dus een beetje heen en weer. Dat hoort erbij, als ook de tranen die zich soms op de meest ongewenste momenten aandienen. We laten ze maar vloeien, want afscheid nemen doet gewoon pijn.
Afgelopen zaterdag hebben we een intense en prachtige afscheids-feest-dag beleefd met ontzettend veel mensen die van betekenis zijn in onze levens. Wat was het mooi om met zoveel mensen bij elkaar te zijn en tijd te hebben voor ontmoeting. Zo kijken we ook uit naar as. zondagochtend 3 juli, waarin we vanuit onze kerkelijke gemeente, omringd met zoveel dierbare mensen, uitgezonden zullen worden met de zegen van onze trouwe en almachtige God en Vader. Weet u welkom om mee te luisteren via www.youtube.com/hervormdmonster of gewoon in de kerk aanwezig te zijn. Dankbaarheid vervult onze harten!
Nu is het bijna echt zover: vol vertrouwen gaan we onze nieuwe uitdaging aan. Maar eerst nog de actielijst tot het laatste puntje toe afwerken. Onze volgende blog zal vermoedelijk wat langer op zich laten wachten. Want tussen ons vertrek hier en onze aankomst in Albanië houden we ook nog even vakantie en zullen we eenmaal in Albanië even tijd nemen om een beetje te acclimatiseren.
We wensen iedereen een goede tijd van terugschakelen voor de komende zomer!