Het was wel vroeg op, die donderdag dat we naar Nederland zijn vertrokken. Om 05.00 uur verzamelen om op tijd op de airport te zijn. Met drie mannen uit Bathore, een plaatsje net ten noorden van Tirana zouden we naar Nederland gaan; twee pastors en een tienerwerker.
We mochten te gast zijn in de gemeente van Krimpen aan den Lek.
Het doel van de reis was het ‘in verbinding komen’ met elkaar. Twee gemeenten uit een ander land, een andere omgeving en een andere cultuur. Iedere gemeente in haar eigenheid.
De gemeente in Bathore als kleine gemeente in een moslim wijk die bestaat uit veelal vrouwen. Een gemeente die het moeilijk heeft in een cultuur die niet openstaat voor christenen. Een gemeente die zoekt hoe ze het jeugdwerk vorm kan geven, hoe ze een nieuwe impuls kunnen geven aan het vrouwenwerk en hoe ze door middel van evangelisatie op scholen jongeren kunnen bereiken. Een gemeente waar de pastor veel moet doen en er geen kerkenraad of oudstenraad is.
De gemeente in Krimpen aan den Lek, die op een mooie plaats gelegen is. ‘Kerk aan den Lek’ doet zijn naam eer aan, en vanuit één van de kerkruimten heb je mooi uitzicht over de rivier. Een gastvrije gemeente bestaande uit mensen uit alle leeftijden. In het weekend dat wij er waren was er een reünie van een kinderkamp dat jaarlijks wordt gehouden: Alle kinderen van het dorp zijn welkom en derhalve gaan er ook niet of anders gelovige kinderen mee! Mooie traditie! Een kerk met een kerkenraad, waarin taken verdeeld zijn en niet alles op de schouders van de predikant neerkomt.
De wereldwijde kerk werd in dit weekend zichtbaar. Zichtbaar, in die zin dat er veel fysieke ontmoetingen waren. Natuurlijk mocht een bezoek aan de molens van de overzijde van de rivier (Kinderdijk) niet ontbreken of een bezoek aan Gouda als stad. Maar er waren ook meer inhoudelijke ontmoetingen: met een wijkcentrum in Rotterdam waaruit een kerk ontstaat, met de kerkenraad van de gemeente, met jongeren uit de gemeente en met jong volwassenen, met een internationale kerk in Gouda en uiteraard ook met de gemeente op zondag.
Maar iets van de wereldwijde kerk werd juist ook zichtbaar in de gesprekken die gevoerd werden. Over geloven in Nederland en in Albanië, over kerkleiderschap, kinder- en jongerenwerk, over gemeente zijn.
Bathore en Krimpen …. Wat hen verbindt is niet de context van het kerk zijn, is niet de samenstelling van de gemeente, is niet het leiderschapsteam in de gemeente. Wat hen verbindt is het geloof in Jezus Christus. Beide kerken zijn op deze Rots gebouwd en zijn onderdeel van Zijn Kerk, waaraan Hij leiding geeft. Dat geeft op beide plekken inspanning om die Kerk in ere te houden, maar ook ontspanning omdat we weten dat het Zijn Kerk is.
In verbinding zijn ….. We vlogen bemoedigd weer terug naar Tirana, om daar in Zijn kerk te dienen, ieder op zijn eigen plek!
