Een inkijkje in ons leven tussen opleiding en vertrek
“Waar houden jullie je nu mee bezig, nu je vooropleiding klaar is?” Een veel gestelde en ook begrijpelijke vraag. Laten we jullie een inkijkje geven in de alledaagse dingen na 28 april, want toen hadden we onze laatste lesdag op het GZB kantoor.
Sindsdien hoeven we niet meer twee keer per week richting Driebergen. Ergens mis ik het wel om in de ochtend de deur uit te gaan en onderweg (vaak met bijna 30 minuten vertraging) tijd te hebben om allerhande zaken samen door te spreken. Daar moeten we nu wat bewuster voor gaan zitten.
Aan de andere kant is het ook echt fijn om minder structureel op pad te zijn. Dat creëert in mijn hoofd in ieder geval wat meer rust en geeft het idee dat je meer mogelijkheden hebt. En dat is fijn, want er is een behoorlijke actielijst die afgewerkt wil worden.
IZB-Focus
Eén van de dingen die we graag wilden doen, nog voor ons vertrek naar Albanië is het meer te weten komen over het ontstaan en de inhoud van het Focus-programma van de IZB. Daarom zijn we (voor de verandering) in de trein gestapt en hebben we ons richting Amersfoort laten ‘bezorgen’.
In een prachtig straatje met oude panden stond daar het pand waar de Inwendige ZendingsBond (IZB) zich huisvest. We werden allerhartelijkst ontvangen en uitvoerig meegenomen in het verhaal van Focus. Wat is het mooi, goed en waardevol dat deze organisatie erover na heeft gedacht hoe je samen met kerkelijke gemeenten op kunt trekken om te bezinnen, verdiepen en in beweging te komen vanuit je geloof. Wij werden enthousiast! Ons hart is meer geprikkeld om te gaan ontdekken hoe dit in Albanië en Kosovo werkt.
Niet geheel met lege handen keerden we huiswaarts. Ik gok ongeveer 10 kg aan boeken werden in onze rugtas geladen…om goed te kunnen verdiepen in het totaalpakket. Gelukkig hoefden we niet te beloven dat we dit allemaal zouden lezen voordat we in Albanië aankomen.
Taalstudie
Al sinds november klinken er regelmatig Albanese woorden door de speaker van onze laptop. De scherpe luisteraar zou merken dat er in sommige lessen wat meer herhaling plaats lijkt te vinden dan in andere lessen. Tja…eerlijk is eerlijk, het is écht een klus om vanuit het niets een taal toe te eigenen. Dit hebben we al we eens laten doorschemeren, dus niet te veel daarover. Maar nu onze inhoudelijke opleiding van de GZB is afgerond willen we ook weer meer tijd en aandacht geven aan de taal. We proberen heel trouw elke dag een moment te gaan zitten en studeren. Johan blijkt daarin meer gedisciplineerd dan Willeke. Maar met elkaar houden we ons doel voor ogen. En stampen we toch telkens wel wat nieuwe rijtjes in ons hoofd. Hoelang ze daar blijven hangen is nog wel wat onduidelijk.
Huis uitruimen in dozen
En dan een van de meest onmogelijke missies, in mijn (Willeke) ogen tenminste: je hele huis in dozen inpakken. Denk het je eens in: álles wat je in ruim 13 jaar tijd je huis hebt ingesleept van meubelstuk tot leesboek, van kleding tot prullaria (ja, daar heeft Willeke zich meer schuldig aan gemaakt dan Johan), van gereedschap (want voor elke klus moet een tool beschikbaar zijn) tot moestuin zaadjes… Ja echt alles moet door je handen met vervolgens het oordeel weggooien-weggeven-wegdoen-opslaan-verhuizen. Wordt u er al moedeloos van? Ik eerlijk gezegd wel een beetje. Maar toen we eenmaal van start gingen in de minst geordende kast viel het best mee. In rap tempo haalden we boeken van de plank, sorteerden we oude DVD’s, leegden we ordners en vulden we vuilniszakken en dozen. Kast 1 kan van de lijst. Nu nog ongeveer 99 kasten, hoekjes en vakjes te gaan.
Papieren rompslomp
De inpakkerij mag niet zomaar onderbroken worden, maar er zijn (best veel) uitzonderingen. Neem een telefoontje van de verzekeraar: ze hebben nog wat papieren en handtekeningen nodig. Daar gaan we dan: pc aan, documenten printen, tekenen, scannen, mailen en… klaar! Redelijk simpel. Maar zodra je mailbox zich ververst dienen zich nieuwe berichten en signalen aan die om actie vragen. Paspoorten en rijbewijzen verlengen, documenten vertalen en bestempelen voor inburgering, adressen wijzigen, abonnementen stopzetten, adressenlijsten bijwerken en ga zo maar door. Het is echt superfijn dat er veel zaken goed online voorbereid kunnen worden, maar het zijn soms wel heel veel stapjes, handelingen, vragen en antwoorden voordat je een compleet document in handen hebt. Gelukkig hebben we nog even dus we administreren nog even door.
Afscheid nemen
Last but not least: afscheid nemen. Het komt gewoon elke dag een beetje dichterbij. Bij steeds meer dingen bedenk je ‘dit zal voorlopig de laatste keer zijn’. Dus we plannen nog ‘even’ een familiedag- of ontmoeting, maken tijd voor vrienden, denken na over afscheid nemen op de school van Abel, maken speelafspraken voor de kinderen, beleven heel intens vele verschillende momenten. En soms sta je er even niet bij stil, maar het andere moment komt het dubbel zo zwaar binnen. Het zal wel bij loslaten en afscheid nemen horen. Leuk is het niet, belangrijk is het wel… Alle nieuwe dingen die we meemaken en mee gaan maken beleven we samen (als gezin maar ook heel bewust met God) en dat maakt deze tijd extra waardevol.
En zo leven we dus eigenlijk bij de dag, handelen steeds de meest urgente actiepunten af en proberen wat vooruit te werken. Ondertussen proberen we te genieten van zo ontzettend veel mooie en waardevolle momenten en mensen. We weten ons enorm gezegend, bemoedigd en gesteund. Juist ook door de kleine dingen, een onverwacht kaartje in de bus, een persoonlijk gebed, liefdevolle en dankbare woorden in een afscheidsboek, een appje met ‘kan ik wat voor je doen’ en ondertussen zijn de kinderen druk met hun eigen belevenissen:
Mirjam: ‘Waar woont jouw huis Abel?’
Abel: ‘Mam, ik heb een goed idee, zullen we eerst eens een ijsje eten want het is lekker weer!’
De tijd tussen onze vorige blog en deze is wat lang, dat realiseren we ons goed. Elke volgende keer willen we sneller een nieuwe blog aanleveren maar of dat voor de blog van juni haalbaar is, mag u over een maand zelf bepalen. Tot dan!