|
|
"...en God zei tegen Mozes: IK BEN DIE IK BEN"
|
Beste vrienden,
Vandaag sprak ik iemand die al 20 jaar in Albanië woont en werkt. De eerste 10 jaar zag hij weinig zegen op zijn werk. Hij kon geen ‘grote verhalen’ vertellen van de afgelopen jaren. Totdat een Albanees christen tegen hem zei: “Dank je wel dat jij er altijd bent geweest voor mij”. Voor die persoon die dat zei was hij een stabiel punt geweest in een turbulent leven. Hoe? Primair door er ‘te zijn’. En juist dat schuurt soms: Wat voor betekenis heeft dat nu? Actie voelt soms veel bevredigender. Maar alle acties, programma’s en visies zijn slechts middelen om bij de ander te komen. Het meest belangrijke is het ‘er zijn’, naast de ander, op zijn of haar plek. Te laten weten dat God erbij is. Mee vieren, mee rouwen. Niet altijd met een oplossing, wel altijd met een arm om de schouder. Soms met een glimlach en soms met een traan. “Wie moet ik zeggen dat U bent?” vroeg Mozes aan God. “Ik ben die Ik ben”. Daar begint Hij mee, met het zeggen dat Hij erbij is, de onveranderlijke is, er altijd bij zal blijven. Dat geeft rust, dat geeft ontspanning. Het hangt niet van ons doen af, maar van ons zijn! “Er zijn” is het eerste wat Hij van ons vraagt.
|
|
Denk er in deze vakantietijd eens over na: voor wie mag jij meer tijd nemen in jouw omgeving om ‘nabij te zijn’? Wat we leren van Albanese christenen is dat ze nabij kunnen zijn zonder agenda, zonder tijdsdruk. Vaak kunnen we situaties niet veranderen en hebben we geen oplossing. Juist in ons nabij zijn kunnen we laten zien dat Hij erbij is! Veel nabijheid gewenst!
|
|
|
|
De Nederlandse bril
|
De afgelopen maanden waren enerverend. Er stonden verschillende dingen op ons programma. Veel waarvan we genoten, leerden, door bemoedigd werden of mochten bemoedigen. Maar tegelijk merkten we soms ook de struggle met de verschillen in de cultuur, de taalbarrière waardoor we nog niet fijngevoelig genoeg kunnen spreken, en onze Nederlandse drang om productief te zijn en te willen kunnen verantwoorden wat ons werk nu precies oplevert.
|
|
|
|
En juist daarover las ik afgelopen week een zinnetje dat blijft hangen en dat weergeeft waar wij ook veel mee bezig zijn. In het boek “Gods Smokkelaar” van Anne van der Bijl, schrijft hij: “Overal waar ik kom, zoek ik mijn broers en zussen in Christus op. Ik luister naar hun verhalen. Ik bemoedig hen en bid met hen.” Regelmatig zaten we de afgelopen periode in de auto, op weg naar huis na een bezoek aan een voorganger en zijn gemeente en zeiden we tegen elkaar: ‘Wat hebben we nu precies gedaan met dit bezoek?’ Direct daar achteraan volgt dan ook beschaamd: ‘Wat hebben we weer lekker onze Nederlandse bril op’. We waren het jarenlang zo gewend dat we elke vijf minuten moesten registreren en verantwoorden wat we deden of een agenda volgepland met afspraken hadden, wat weer nieuw werk opleverde. Nu is dat zo heel anders en voelt dat Nederlandse systeem zo ver weg maar is het in ons denken soms nog zo dichtbij.
|
|
|
De vele bezoekjes van de afgelopen 2 jaar gaan steeds meer vruchten opleveren. We ontdekken dat we in de gesprekken met de voorgangers en gemeenteleden steeds meer diepgang ervaren. Er worden harten geopend en gedeeld, we bidden met elkaar en delen dankbaarheid en zorgen. In eerste instantie zouden we soms bijna voorbijgaan aan deze ontwikkeling, maar het is juist van groot belang dat dit gebeurt. Want in deze gesprekken ontstaat vertrouwen en groeit er een band die nodig is om aan te kunnen sluiten bij de behoeften van de verschillende gemeenten.
|
|
|
|
God voorziet
|
|
Wat genieten we toch van de manieren waarop God voorziet in wat nodig is. Een heel praktisch voorbeeld daarvan is uit Katjel, een gemeente op 2 uur rijden van Tirana. We waren bij een voorganger in Katjel op bezoek en hij vertelde dat ze tijdens het vrouwenmoment eigenlijk niets hebben om de kinderen bezig te houden. Ze konden wel wat speelgoed gebruiken, maar ze hadden daar geen middelen voor. Juist die week ontvingen we een mail van een vrouwenvereniging uit een gemeente in Nederland die naast biddend betrokken zijn ook iets praktisch wilden doen voor een gemeente in Albanië. En zo kwam het dat er afgelopen maand een aantal dozen met kinderspeelgoed geleverd werd die in Katjel goed gebruikt kunnen worden.
|
|
|
|
Of ons bezoek aan Kosovo: We planden het in een weekend dat ons het beste uitkwam. Al snel bleek, dat ze juist in dat weekend een grote kinderevangelisatie- activiteit organiseerden om naar buiten te treden in de wijk. Daarbij kwamen ze helpende handen tekort. Onze helpende handen waren meer dan welkom. En wij genoten van de ontmoetingen met de mensen en kregen een prachtig inkijkje in de plek van deze gemeente in de stad.
|
|
|
|
|
Ons verlangen
|
Toen we solliciteerden op de functie van gemeente-opbouwwerker, was één van de verlangens dat er een uitwisseling tussen Nederlandse en Albanese gemeenten zou ontstaan. De afgelopen periode zijn we hier actief mee aan de slag gegaan. Er is een document ontstaan over hoe uitwisseling tussen Nederland en Albanië vorm kan krijgen. Er zijn veel gesprekken geweest met verschillende mensen die hiermee aan de slag willen gaan. Tijdens ons verlof hebben we meerdere mensen opgezocht en gesproken over de mogelijkheid van reizen naar Albanië. Stap voor stap ontstaan nu de eerste plannen voor een aantal reizen.
|
|
We zien uit naar deze vorm van bemoediging. Zoals in het voorbeeld hierboven verlangen we ernaar dat er naast praktische hulp juist ook die geestelijke uitwisseling en verbinding ontstaat. Want we merken telkens weer hoe bemoedigd mensen hier zijn als ze alleen maar horen van mensen die voor hen bidden. En Nederlandse bezoekers die hier zijn, worden andersom weer diep in hun hart geraakt door de persoonlijke ontmoetingen hier met mensen en de verhalen die ze met hen delen.
|
|
|
|
|
Even terug in Nederland
|
In juni waren we een korte periode terug in Nederland voor ons 2-jaarlijkse verlof. Deze periode is onder andere specifiek bedoeld voor het bezoeken van de verschillende deelgenotengemeenten en allerhande werk-gerelateerde afspraken.
|
Zoals we eerder al even kort omschreven was de tijd in Nederland kort, en vol indrukken en gesprekken. Maar oh zo waardevol. We genieten van alle ontmoetingen die we mochten hebben. Ons verlangen voor de ontmoetingen in de gemeenten is dat we de mensen uit en het leven in Albanië even heel dichtbij hebben gebracht. Om samen te zoeken hoe ieder op zijn eigen plek (in Albanië én Nederland) ontdekt hoe hij of zij het delen van Gods goede Boodschap handen en voeten kan geven. Meerdere keren ontstonden er in gesprekken opeens die ‘o ja’ momenten, waarop iemand zich opeens realiseerde dat het omzien naar de zwangere buurvrouw in Nederland of het aangaan van gesprekken over de religie van de ander daar ook bij hoort. Bedankt voor al deze kleine inkijkjes in persoonlijke levens! Ga door met deze soms zo gewone en vanzelfsprekende dingen, want ook daarin ben je een ‘Lichtdrager’ van God.
|
|
|
|
|
'Heb jij een biddende moeder of iemand anders die voor je bidt?' - Anne van der Bijl
|
|
Al een tijdje leeft bij ons het verlangen om de voorgangers waarmee we samen werken wat bewuster in gebed te brengen en de kring van bidders rondom hen groter te maken. De taak van voorganger zijn is eenzaam en echt intensief. Tijdens een aantal ontmoetingen met mensen uit Nederland ontstond spontaan de vraag : ‘Wil jij gebedsbemoediger worden voor één van de voorgangers in Albanië?’ Wat het concreet inhoudt: Met vaste regelmaat bidden voor één van de door ons aangedragen voorgangers. Verder zijn er geen uitgesproken verwachtingen of verplichtingen, maar is er juist de ruimte om dat op een manier te doen die bij jou past. We hebben op dit moment 14 voorgangers aan wie we een vaste gebedsbemoediger willen koppelen. Mocht je dit lezen en het verlangen hebben om dit ook te doen, laat het ons dan weten via een mailtje. Dan ontvang je via ons hiervoor informatie. We willen het kleinschalig en eenvoudig houden, juist omdat het dan ook haalbaar blijft om te volharden in dit gebed.
|
|
|
|
Tempo vertragen
|
De zomerperiode is aangebroken. De temperatuur hier ligt gemiddeld rond de 40 graden, dat betekent: tempo vertragen (letterlijk) in alles wat je doet, maar ook in de kerken gaat langzaam maar zeker het tempo wat omlaag om energie op te gaan doen voor een nieuw seizoen.
|
|
Wij hopen ook even terug te schakelen en gaan kamperen in ‘eigen land’. Albanië heeft nog veel mooie plekjes die we graag willen gaan verkennen.
|
|
|
|
|
Gebed
|
Graag willen we weer op een beroep doen op jullie gebed! Bidden en danken jullie mee?
|
- De voorgangers die deze laatste maand vaak een extra intensief programma draaien met hun kerk gericht op evangelisatie. Bid dat ze in augustus ook tijd vinden om op te laden.
- De reizen die worden voorbereid, dat ze tot opbouw en bemoediging mogen zijn voor alle betrokkenen
- Mooie ontmoetingen tijdens ons verlof in Nederland.
- De band van vertrouwen met de voorgangers.
- Een periode van vakantie om tot rust te komen en weer op te laden.
|
|
|
